O historiador tudense Francisco Avila y Lacueva, testemuña presencial destes feitos, relata deste xeito como os tudenses sofren os abusos das tropas invasoras extendéndose o espirito de insurrección entre as xentes da nosa terra.
Namentras, logo que Soult, coas suas tropas está xa no interior da provincia de Ourense camiño da fronteira con Portugal, os continxentes que ficaron en Tui e na súa provincia amáis de reclamar novos abastos á poboación na cidade tudense comezan un labor de fortificacion da cidade, reforzando as estructuras defensivas que estaban daquela bastante deterioradas: afortecen as portas e postigos da cidade, emprazan a súa artilleria sobre as murallas namentras que a infanteria establécese en tres cuarteles: na praza da Catedral o de artillería, na rua Trasaobra, ou actualmente Sanz e na porta da praza os de infantería.
E Tui como base do exército francés no sur de Galicia continúa recibindo novos continxentes de tropas, así o 6 de marzo de 1809 entran en Tui 1.300 franceses con 40 carros de fariña e outros xéneros, produto do saqueo ao que someteron á cidade de Pontevedra, pero o mesmo día saíron da nosa cidade para Santiago de Compostela, un batallón de infantería (cun número variable pero superior aos 400 homes) con cinco pezas de artillería e un escuadrón de cabaleiría (cuxo número non superaria os 200 soldados).
Namentras D. Mauricio Troncoso, o abade do Couto, superado os incidentes coas tropas franceses, retoma o seu labor de aglutinante das forzas dos paisanos para acometer o cerco de Tui. Recollemos o seu relato, no libro de Osuna Rey:
Retirándose el abad a su casa, insertando nuevamente oficios a todas las Justicias y Caudillos, y juntamente al General en Jefe del Reino de Portugal, D. Bernardino Freire de Andrade, de las facultades con que se hallaba del Excmo. Sr. Marqués de la Romana , inmediatamente con fecha 4 de marzo de su Cuartel General de Braga dio orden que los Gobernadores Justicias de su Reino le diesen todos los auxiliosn que el Abad del Couto pidiese, lo que inmediatamente el Corregidor de la Villa de Melgazo, y el Gobernador de la Plaza de Monzón, y el de Valencia, le suministraron con más de cincuenta y tantos cajones de municiones, y ofreciéronse con todos los auxilios de que careciese y en vista de esta determinación, reunió así mas de ocho mil hombres entre paisanos y soldados dispersos del ejército, y el 12 del mismo mes coge dicho Abad con su ejército haciendo de General a sitiar la ciudad de Tuy.
Este cerco á nosa cidade establécese a partir do oito de marzo, pero o propio nome temos de poñelo en cuestión, pois as tropas sitiadoras van estar moi olonxadas das vellas murada tudenses, os postos de avangarda dos sitiadores estarán, como mínimo, a dous quilómetros. Pero o obxectivo, dada a precariedade de tropas profesionais e de medios materiais, eran máis ben artellar un cerco que impedise os movementos das tropas francesas, a chegada de novos reforzos militares, a recepción de suministros, as súas saídas na procura de abastos para o sustento das tropas acantonadas na cidade e, especialmente, dificultar as súas comunicacións con outras prazas, nomeadamente, a de Vigo.
Este último feito será de grande importancia estratéxica e favorecerá ao cerco á que está sometida a cidade de Vigo polo Abade de Valadares e outros persoeiros, apurando así a culminación da reconquista de esta praza a finais de marzo.
Así pois hai hoxe douscentos anos os lideres populares que encabezaba Mauricio Troncoso de Lira están agrupando polas comarcas da Paradanta, do Condado, da Louriña, do Val Miño e, como non, do Baixo Miño a mozos e homes para achegarse ata Tui, a capital provincial, para establecer o sitio desta praza.
Comentarios
Publicar un comentario