Ir al contenido principal

Entradas

Mostrando entradas de octubre, 2011

"Los órganos de la Catedral de Tuy" (1925) de Pablo Pérez Costanti

A Catedral tudense conserva una amplo elenco de obras de arte pero posiblemente os órganos, que no ano 2014 cumpriran tres séculos, son das pezas artísticas máis sobranceiras polos soberbas e espectaculares caixas realizadas polo mestre Domingo Rodríguez de Pazos. Para afondar no coñecemento da tradición musical da sede catedralicia tudense reproducimos de seguido polo seu interese un artigo do historiador Pablo Pérez Costanti publicado no xornal barcelonés “La Vanguardia” en 1925. Pablo Pérez Costanti (A Coruña, 1857 – Santiago de Compostela, 1938) foi arquiveiro, historiador, membro fundador da Real Academia Galega e autor de inumerabes traballos de investigación. Reseñar dúas das súas obras máis afamadas “Notas viejas galicianas” (3 vol. 1925) e o “Diccionario de artistas que florecieron en Galicia en los siglo XVI y XVII” (1930) para testemuñar a trascendencia de Pérez Costanti na investigación sobre o pasado de Galicia. NOTA RETROSPECTIVA Los órganos de la Catedral de Tuy Sábe

"Tuy" por Teodosio Vesteiro Torres (e II)

Continuamos hoxe coa publicación do artigo do escritor Teodosio Vesteiro Torres dedicado á nosa cidade: "Cuando el viajero divisa á Tuy, ya después del magnífico puente sobre el Louro, en la carretera de Vigo, cree ver un castillo señorial destacándose imponente y negruzco sobre el melancólico azul de un horizonte de Suiza. La impresión es enteramente contraria al llegar á la ciudad. Una espaciosa y larga corredera se ofrece á la vista; el ex-convento de San Francisco y la nueva cárcel adornan ambos costados; glorietas, filas de acacias, anchas aceras, soportales, casas elevadas y á cordel , cuya línea solo se interrumpe para dar lugar á una inmensa explanada, causan la ilusión de una estancia en capital de primer orden con gentes y ruidos. Pero no es más que aquello. Doblad una calle, y solo veréis la tranquilidad de un pueblo que parece olvidado de su propia vida, reposando silencioso entre muros venerandos á la sombra de su catedral de granito. Elévase ésta sobre una colina,