Ir al contenido principal

Estragos nos gravados rupestres de Rozacús - Randufe

Gravados de Rozacús

Unha das principais manifestacións da cultura prehistórica en Galicia son os chamados petroglifos ou gravados rupestres que atopamos nas rochas de granito, xeralmente situadas en outeiros de escasa altitude. En xeral se admite que a súa cronoloxía podemos situala entre o final do Neolítico, na transición entre o Calcolítico e a Idade do Bronce, é dicir entre o III e o II milenio a. C.

A técnica empregada para realizar os gravados foi o labrado mediante percusión, cun instrumento de pedra co que se trazaron os sucos, sendo o desgaste destes, a consecuencia da erosión, unha proba irrefutable da súa antigüidade.
Existen dous tipos de deseños nestas manifestacións da arte rupestre: figurativos, como por exemplo os cervos, cabalos, figuras humanas e armas; e os abstractos, aqueles que non sabemos qué representan, como son as combinacións circulares ou con coviñas.

No municipio tudense non conservamos, quizais pola falla dun traballo de campo sistemático, abondosos exemplos destas manifestación culturais. Salientan especialmente dúas estacións, a chamada “As carneiras” en Baldráns, na propia beira do río Miño –unha ubicación moi excepcional- e a estación denominada “Rozacús” na parroquia de Randufe, descuberta no seu día polo inesquecible “Equipo Arqueolóxico do Baixo Miño” que conformaban Jesús Gómez Sobrino, Aquilino González Santiso e Xoán Martínez Tamuxe. Case no termo municipal tudense está un dos máis impresionantes conxuntos de gravados rupestres, no monte Tetón, inmediato á parroquia de Malvas.

Gravados de Rozacús

Este gravados están declarados expresamente como monumentos histórico-artísticos, hoxe dicimos Ben de Interese Cultural, polo decreto 3741/1974, de 20 de decembro (BOE de 10 de marzo de 1975) que estende esta declaración a 195 estacións rupestres da provincia de Pontevedra, entre elas a de “Rozacús”.

Esta estación está situada na parroquia de Randufe nunha aba do monte “Alto do Coello”. Son seis rochas situadas no lugar de Fontiñas gravadas con variedade de signos, unha delas recibe o nome de “Rozacús” por ser tradición de moitas xeracións de nenos e nenas o seu uso como tobogán, xa que logo, por asimilación o conxunto recibe o nome de Petróglifos de Rozacús.

Gravados de Rozacús

Juan José Vilches Saco descrebe esta estación arqueolóxica do seguinte xeito:  “repartidos entre varias rocas muy cerca de la carretera a Gondomar y desgastados algunos por la acción de los agentes atmosféricos, muestran diversidad de motivos: “coviñas” o cazoletas, cuadrados, crírculos, cruciformes, combinaciones circulares, serpentifomes, etc. Entre ellas, destaca un par de figuras de animales enfrentados, quizás caballos debidos a la ausencia de cuernos y a su larga cola” (Pregón das festas de Chan do Carrasco, 1992). Xa daquela Vilches sinalaba o preocupante estado de deterioro que sufrían estes gravados rupestres por diversas agresións vandálicas e pola ausencia dun coidado do lugar que provocaba que a vexetación ocultase todo este conxunto e contribuíse ao deterioro do mesmo.

Agora esta estación arqueolóxica ven de padecer unha nova agresión. Segundo a información proporcionada pola Comunidade de Montes de Randufe, e que temos comprobamos no terreo, os labores de limpeza e mantemento das liñas do tendido eléctrico efectuada por conta da empresa propietaria deste tendido supuxo unha intervención con medios mecánicos especialmente agresivos coa rocha que ten de provocado un novo estrago neste Ben de Interese Cultural.





Detalle dos estragos nunha laxe

Aínda que aparentemente non foi afectado ningún gravado –resta realizar un estudo pormenorizado-, lamentablemente o deterioro dalgunhas rochas e do seu entorno resulta irrecuperable e compre que os autores desta agresión asuman as responsabilidades que corresponden. Este feito, froito dun descoñecemento e dun desleixo inxustificables, agardamos sirva para impulsar o proxecto que a Comunidade de Montes de Randufe posúe de comezar -coa xuda do Concello de Tui e doutras das institucións que poidan implicarse- a limpeza e posta en valor deste enclave arqueolóxico que difunda os seus valores históricos e culturais e contribúa a evitar o seu deterioro e novas agresións que nos priven deste testemuño do noso pasado máis remoto.


Nova laxe afectada


Aspecto da zona afectada

Información e imaxes desta estación arqueolóxica neste enlace do CEIP de Randufe: http://ceiprandufe.blogaliza.org/2011/11/17/prehistoria-7%C2%AA-parte/
As fotos que acompañan este post mostran os gravados de Rozacús resaltados cunha técnica moi agresiva para os mesmos e que cómpre desbotar, para a súa correcta observación o método idóneo é aproveitar a luz rasante que permite a súa correcta visualización, outras técnicas precisan de autorización.




Comentarios

  1. Xa temos quen pague as obras de recuperación e posta en valor dos petroglifos: A empresa responsable da atropelo. Concello e Comunidade de Montes urxan a recuperación.

    ResponderEliminar
  2. Pode alguén indicarme cómo chegar ata os gravados? Coñezo o Alto do Coello, estiven en varias ocasións buscando a pedra do rozacús, pero non os atopo. Solo atopei dous muiños naviculares moi próximos ó mirador principal. Grazas.

    ResponderEliminar

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

O antigo Hospital e Inclusa (actual Edificio "Francisco Sánchez") cumpre hoxe cen anos

Neste ano 2023 a cidade de Tui vive diversos aniversarios de interese, especialmente o referente ao cuarto centenario do falecemento do egrexio médico e filósofo tudense, Francisco Sánchez, sobre o que nos ocuparemos en datas próximas. https://www.facebook.com/fotosantiguastuy/photos Centrará hoxe a nosa atención outra significativa efeméride, o centenario da inauguración do Hospital e Inclusa de Tui celebrado o 1 de maio de 1923, hai hoxe cen anos, que culminaba un longo proceso de construción deste edificio. Na actualidade este antigo hospital é o Edificio “Francisco Sánchez” coñecido popularmente como Área Panorámica de Tui. É pois unha feliz oportunidade para realizar unha aproximación a historia deste edificio emblemático da nosa cidade. Un edificio creado para acoller as instalación do hospital e da casa de expósitos, ou inclusa. A historiografía ten abordado nas últimas décadas aspectos da historia social pouco atendidos tradicionalmente. O tema da marxinación social é un de

Unha nova entelequia: un Camiño Portugués de Nossa Senhora do Norte por Tomiño e Gondomar

Vivimos nun mundo mediático onde cada vez temos acceso a un maior abano de información de todo tipo, o que en principio resulta altamente positivo e enriquecedor pero paralelamente existe o evidente risco de carecer de elementos de discernimento e valorización para recoñecer o rigor e a falsidade, a veracidade e os falseamentos. Ven a conto esta obviedade para abordar unha breve reflexión sobre a noticia que en días pasados publicaron os medios de comunicación con este titular: Tras un año de investigación, la alcaldesa de Tomiño, Sandra González; el presidente de la Cámara Municipal de Vila Nova de Cerveira, Rui Teixeira, junto al alcalde de Gondomar, Francisco Ferreira, y la concejala de turismo de Redondela, María Castro; y el arquitecto e investigador Antonio Soliño, presentaron el «Camiño da Nosa Señora do Norte a Santiago», una variante del Camino de Santiago que pasa por el territorio que recogen ya los archivos históricos. No texto da noticia se afirma o seguinte: La invest

Un poema en galego de D. Basilio do ano 1957

A figura de D. Basilio, cóengo maxistral na catedral tudense e profesor durante varias décadas no Instituto San Paio, continua a ser lembrada por moitos tudenses pola súa erudición, especialmente no que atinxía á historia da nosa cidade como pola súa singular personalidade. Neste blog conmemoramos hai algúns anos o centenario do seu nacemento, o 14 de abril de 1911, ( https://tudensia.blogspot.com/2011/04/hoxe-centenario-do-nacemento-de-don.html ) reproducindo un breve artigo publicado no libro das festas de San Telmo dese mesmo ano  2011. Sinalabamos daquela que era unha persoa sumamente austera, todos o lembramos coa “teja” cubrindo a súa cabeza, a súa faciana morena, sempre vestindo unha raída sotana, fumando os “bisonte” sen boquilla que ofrecía a cantos a él se achegaban, a súa conversa sempre mesturada con referencias teolóxicas. Case todas as tardes, primeiro pedaleando na súa bicicleta, e anos máis tarde sobre a súa vella mobilette (algún día tivo de ser nova pero a miña le