A partir da chegada dos suevos (século IV) Tui se configura como un dos principais enclaves do seu reino, asi xunto con Lugo será unha das
capitais de Galicia no reinado de Rekiamundo. Testemuño da importancia tudense
nesta época é a existencia dunha ceca, para a acuñación de moeda. Así co rei
Rekiamundo (458-463) figura o nome desta ceca en varias moedas. Salienta unha
siliqua do Emperador Anastasio acuñada en Tui, sendo a primeira deste tipo que
aparece co nome dunha ceca hispana. Tui figura tamén en moedas dos monarcas
godos; Recaredo, Witerico, Sisebuto, Recaredo II, Chindasvinto e Recesvinto.
+acu%C3%B1ada+en+Tude.jpg)
Triente de Sisebuto (612-621) , acuñado en Tude
Tamén datable neste período é láuda ou tapa de
sepulcro- chamada de Modesa-, e o anel visigótico achado nesta cidade e
diversos restos materiais (lauda de estola, enterramentos e estruturas) achados
nas escavacións arqueolóxicas realizadas en San Bartolomeu.
Lauda de "Modesa" no Museo de Pontevedra
Pero a principal contribución desta época é a
extensión do cristianismo e a súa organización eclesiástica. Aínda que tamén
con carácter lendario considérase a San Epitacio -discípulo de Santiago
Apóstolo- como primeiro bispo de Tui, a sede tudense aparece por vez primeira
documentada no ano 572 cando o bispo Anila asiste ao segundo concilio
bracarense, xa anteriormente en 569, baixo o reinado de Teodomiro, realízase
nun concilio a división parroquial de Galicia, é o famoso Parrochiale Suevum,
que lle concede á diocese tudense 17 parroquias, unha das de maior número, abranguendo ambas ribeiras do Miño e testemuñando a existencia dunha previa organización eclesiástica de grande envergadura.. Na área valenciana, como na tudense, son moi frecuentes os topónimos de orixe xermánica,
que proveñen desta época.
Pero sen dúbida, a noticia máis coñecida entre
os tudenses desta época é a fixación nesta cidade da corte do rei Witiza,
asociado ao trono polo seu pai, entre os anos 697 e 701, na parroquia de Pazos
de Reis, onde construíu un palacio e outros edificios no lugar que aínda hoxe
se chama Monterreal, cuxas ruínas perduraron até o século XVIII. Este feito apunta a que Tui desempeña tras a dominación visigoda un papel rector no ámbito do noroeste peninsular.
A primeira invasión árabe que afecta ao noso territorio data do ano 716: o
Emir Abdelaziz entra na Lusitania cun numeroso exército, tomando Porto, Braga e
Tui. Estas invasións non significaban a presenza permanente das tropas
musulmás. A monarquia asturiana asume a tarefa “reconquistadora” e ocupa
Tui no ano 739 co rei Alfonso I. Posteriormente Ordoño I “repoboa” Tui no ano
850 e en 915 Ordoño II restaura a sede episcopal.
Pero Galicia e Tui sufrirá a presenza dos
normandos, que son un constante azoute das zonas costeiras e tamén de
poboacións interiores como Tui. No ano 844 os viquingos arrasaron esta localidade, volveron a
principios do século X, onde as súas desfeitas obrigan ao bispo tudense Naustio
a refuxiarse no mosteiro de Labruxa. No ano 970 Gunderedo encabeza unha outra
expedición e de novo o bispo debe refuxiarse noutro lugar, agora en Ribas de
Sil.
San Olaf, rei de Noruega
A máis afamada expedición normanda é do ano 1014 encabezada por Olaf
Haraldsson que ademais de saquear e destruír Tui, chamado Gunvaldsborg nas sagas viquingas, levou cativo ao bispo e o seu
clero, reclamando altos rescates. A influencia da presenza normanda na nosa zona quedou presente a través
das propias barcas de navegación do Miño cuxa técnica construtiva é
indubidablemente nórdica.
Bote anguleiro do río Miño, de tradición viquinga
Pola súa banda, as incursións ou “razzias” das
tropas musulmás afectan á nosa comarca como foi o caso da realizada por
Almansor -Ao Allah - nome de guerra do
Emir Ben Abi Amir- que no ano de 997, no seu camiño para Santiago de
Compostela, destruíu numerosos enclaves, incluído o Mosteiro de Ganfei e Tui.
Comentarios
Publicar un comentario