Ir al contenido principal

Morre en Tui o pintor Xosé Luis de Dios


Na noite pasada falecia na nosa cidade o pintor Xosé Luis de Dios, natural de Ourense, pero residente en Tui dende hai moitos anos. Nunha vella rúa do conxunto histórico tiña instalado o seu estudio este egrexio artista, un dos máis significativos nomes da plástica galega contemporánea. Dende Tudensia amáis de expresarlle aos familiares e aos moitos amigos de Xosé Luis de Dios as nosas condolencias, queremos con este "post" feito na premura da actualidade contribuir ao recoñecemento deste singular artista que tivemos a sorte de contalo entre os nosos veciños.

No xornal dixital de "A Nosa Terra" figura o seguinte apunte:

Xose Luis de Dios é un dos artistas máis significativos do último terzo do século XX. Nado en Ourense no 1943 realizou a súa primeira exposición no 1963 e xa no 1967 expuña na recoñecida Sala Toisón de Madrid. A súa última exposición reuniu a súa obra no Centro Cultural Caixanova en xaneiro do 2008.

Ligado aos movementos antifranquistas, mantivo amizade co escritor Celso Emilio Ferreiro, co cineasta Carlos Velo ou co pintor Xaime Quessada. Así, como moitos artistas da época comprometeuse na loita antifranquista, factor que marcou parte da súa traxectoria artística.

En ferbreiro de 2008 na edición galega do xornal "El Pais" José Luis Estévez asinaba un artigo que paga a pena reproducir nesta xornada:

"Como dijo Fray Luis de León, vivo retirado y ni envidioso, ni envidiado". Así resume su estado de ánimo actual el pintor Xosé Luis de Dios (Ourense, 1943), un artista poco reconocido en su propia tierra y al que Caixanova dedica ahora una exposición retrospectiva que puede verse en Vigo hasta el próximo 24 de febrero y que se exhibirá en la ciudad natal del artista en el mes de abril. Pinturas, dibujos y una selección de cuadernos y libros ilustrados permiten acercarse a la obra de un artista con una trayectoria que se caracteriza por la diversidad de estilos e influencias.

De Dios pertenece a una generación de artistas nacidos en plena postguerra en Ourense. En la década de los 60 una serie de intelectuales, escritores y artistas se agrupan alrededor de la figura de Risco y participan en tertulias en las que se debate sobre diversos temas. El pintor acaba formando parte del grupo Volter, junto a Acisclo Manzano y Xaime Quessada, que apuesta por la renovación del arte gallego frente al folclorismo imperante en la época. La presencia de la literatura, especialmente de la poesía, es una de las constantes en los cuadros del artista orensano.

El dominio del dibujo y los vivos colores son características que destacan en De Dios. En sus obras de los 60 proliferan los personajes desgarrados. En los años siguientes, las figuras de sus cuadros reflejan un mundo mucho más calmado. A finales de los 60 se trasladó a Madrid, donde vivió varias décadas, con frecuentes viajes a Galicia, adonde regresó hace unos años.

De Dios se muestra irónico ante la deriva actual del arte y apunta que en el fondo los pintores se limitan a seguir pintado "un trocito de las cuevas de Altamira". El artista orensano señala que hay que pintar como se siente, "tanto si lo que pintamos está de moda como si no", y apunta que a veces la modernidad puede descubrirse en un petroglifo "con miles de años". En su opinión, el arte será siempre necesario "independientemente de su utilidad".


Tempo haberá para falar sobre Xosé Luis de Dios e a súa obra, pois o paso do tempo de seguro que contribuirá a afondar no recoñecemento da achega deste destacado membro da xeneración dos "artistiñas", que tanto teñen aportado á renovación da plástica galega contemporánea.

Comentarios

Entradas populares de este blog

Emma Álvarez Besada a primeira tudense doutora en medicina

O legado dunha comunidade está conformado por un conxunto de bens materiais, que adoitamos denominar patrimonio, xunto cun amplo abano de elementos inmateriais que definen o seu carácter e a súa pervivencia no tempo. Entre estes bens intanxibles ou inmateriais ocupan un lugar non menor aquelas personalidades que ao longo do tempo teñen deixado unha pegada perdurable na memoria colectiva ou aquelas outras que, ás veces esquecidas ou non recoñecidas, expresan na súa traxectoria fitos senlleiros para a vida colectiva. Hoxe queremos recuperar dende Tudensia unha desas figuras olvidadas pero que no seu momento histórico tiveron unha pegada significativa na vida social e colectiva da nosa cidade e de alén dos seus termos xeográficos. As novas demandas sociais se expresan tamén na historiografía que investiga aos grupos sociais discriminados ou marxinados nos diferentes momentos do pasado. Retrato de Emma Álvarez Besada, foto da orla da Facultade de Medicina de Madrid, 1931 Unha revis...

A fábrica de galletas "La Peninsular"

Temos sinalado neste blog en diversas oportunidades o descoñecemento que posuimos da historia contemporánea de Tui fronte a outros períodos históricos moito mais investigados que a nosa historia mais recente. Aspectos como a vida política tudense na primeira metade do século XX seguen esperando un achegamento como tamén os procesos e dinámicas socias desenvolvidos no noso territorio. Hoxe ofrecemos en Tudensia un post sobre a fábrica de galletas “La Penínsular” que abrangue case medio século da vida económica tudense. Achegamos a información ofrecida polo profesor de historia económica da Universidade de Santiago de Compostela, Angel Ignacio Fernández González, no seu blog “Galicia Agraria” nun documentado post sobre a industria de galletas en Galicia nos principios do século XX. Aportamos a rica e moi completa información que achega profesor Fernández algunha pequena referencia da nosa autoria colocadas como notas. http://galiciaagraria.blogspot.com.es/2012/03/gall...

Lembranza agradecida a Xabier Añoveros

Onte á tarde, nos comezos de setembro, cando xa as horas diúrnas minguaron, o aire nos anticipa a proximidade do outono e as conversas se centraban nestas intranscendencias, recibín a triste noticia do falecemento, no Hospital Álvaro Cunqueiro de Vigo, de Xabier Añoveros Trías de Bes, navarro de berce, barcelonés de vida e traxectoria e tudense de corazón.   “ Tuy (con i grego como adoitaba a escribir pois con este arcaísmo semellaba reflectir mellor a antigüidade da nosa cidade) es una ciudad de la que estoy enamorado desde hace muchos años ” e, como é propio dun noivo, a esta vella cidade lle ten dedicado horas, estudos, e moi especialmente un agarimo permanente centrado na súa querida “Casa da Canicouba”. O seu noivado e posterior matrimonio con Julia García-Valdecasas Salgado, filla da tudense Julia Salgado Peñarredonda, o ligou dende 1968 a este outeiro pétreo sobre o Miño, que é Tui. Non sei se foi a longa tradición tudense da familia de Julia, o rico arquivo da Casa da Ca...