Dende “Tudensia” queremos facer chegar aos nosos lectores e a todos os tudenses os nosos votos por unha feliz xornada de San Telmo, o patrono da nosa cidade e diocese.
![]() |
San Telmo, retablo no Alcazar de Sevilla. Autor: Alejo Fernández, sec. XVI |
A
celebración desta festividade é, xunto á devota celebración do patrocinio e intercesión
que sobre a nosa cidade e persoas exerce con agarimo Frei Pedro González, unha
rememoración do noso espírito colectivo que dende hai case oito séculos ten
nestas festas a súa expresión máis requintada, nestas datas pascuais revitalizamos
anualmente as xentes de Tui as nosas esencias comúns que, como fíos dunha urda,
nos entrelazan e ligan, coa historia e co presente, creando un fermoso tapiz,
que entre tecemos e que envolve a nosa existencia colectiva.
Recuperamos,
neste ano 2022, un vello texto do pregón das festas de 1963 realizado polo
médico José Casal Aboy e que foi publicamos no Boletín Informativo do Centro de
Iniciativas e Turismo de Tui (ano II, nº 31 de abril de 1963).
José
Casal era natural de Santiago de Compostela, onde nacera en 1908, casado con
Paulina García-Seco Seoane, natural de Mondoñedo (cuñada de Álvaro Cunqueiro),
con quen tivo dous fillos, Mercedes e José Carlos.
Chega
a Tui ocupando a praza de médico titular de asistencia pública domiciliaria
dende o ano 1960, atendendo tamén na consulta que tiña no seu domicilio na rúa
Ordoñez, cunha sala se espera cun acuario que sorprendía especialmente aos máis
pequenos.
Dende
o primeiro momento se implica na vida tudense, coa sintoniza de modo moi
intenso, participando en numerosas iniciativas. É un dos fundadores do Centro
de Iniciativas e Turismo tudense en 1961 e que pronto presidirá. Dotado de
ampla cultura publica no Boletín do CIT un amplo traballo por entregas sobre a
igrexa de San Bartolomeu e posteriormente sobre o claustro da Catedral. Publica
na revista “Bracara Augusta” un documentado traballo sobre a “Estancia de san
Fructuoso en Tuy”.
Tamén
se incorpora á vida municipal, sendo nomeado concelleiro en 1961 con Ramón Peñarredonda
como alcalde. Tras o cese deste, Jose Casal Aboy ocupa a alcaldía de Tui entre
o 19 de xullo de 1965 e o 22 de marzo de 1969, en que dimite por motivos de
saúde, falecendo o 2 de xullo dese mesmo ano.
O
seu mandato como alcalde é un dos máis lembrados polos tudense pois nese
período se culminaron importantes obras que transformaron á nosa cidade: declaración
de Tui como conxunto histórico, se remata a rehabilitación da Catedral e do
conxunto histórico, implantación do bacharelato superior masculino e elemental
feminino, inauguración do Parador de Turismo, creación dun grupo escolar en Tui
(o que hoxe é o CEIP nº 1) e outro en Guillarei, se inicia o novo cemiterio tras
impulsar a nova ordenación urbanística do antigo campo da feira e cemiterio,
etc. No seu mandato tivo lugar a única visita do Xeneral Franco a Tui, o 22 de
agosto de 1968.
A
súa pegada na vida tudense foi altamente significativa como queda acreditado ao
ser o único alcalde que ten dedicada unha rúa co seu nome. Recibiu tamén a Cruz
de Caballero de la Orden de Cisneros, unha distinción civil creada no réxime
franquista para distinguir a quen prestase relevantes servizos ao
engrandecemento de España.
Con este texto recuperado de Casal Aboy reiteramos os nosos desexos dunha feliz xornada de San Telmo neste ano 2022.
![]() |
San Telmo, por Urbano Lugrís. Ano 1974. Colección Afundación. |
FESTAS DE SAN TELMO –
PREGON (*)
Vi claramente visto o lume vivo
Que a maritima gente tem por santo,
En tempo
de tormenta e vento esquivo,
De tempestades escura e triste pranto”
Camoens. “Os Luisiadas”, canto V
De las brumas del siglo XI,
que disipó una infanta cabe el Miño, surge esplendorosa, sobre la vieja
acrópolis, la estructura recia del Tuy medioeval.
Colma pronto la urbe el núcleo
de la ciudadela y mansa se desborda hacia su camarada el río, donde baña su
belleza en el cristal de sus aguas en un incomparable marco de fina orfebrería.
Alzanse nueva murallas y almenados torreones, y se perforan túneles, bajo las antiguas,
como escondidos abrazos. Blasones y labras nobiliarias de varias estirpes
florecen sobre balconadas y portones, mientras las esquinas se abren con románicos
santos dentro de hornacinas. Herrajes artesanos filtran la iluminación de
austeros recintos, donde el obispo D. Lucas escribe sus cronicones. Y la luz,
incansable, juega el claroscuro por bellos rincones y ocultos pasadizos.
Alcanza Túy en el siglo XIII gran
relieve urbano, es hito fundamental del “camino portugués” a Santiago, y envidiada
plaza fuerte del santo rey D. Fernando.
Desde la distancia, sobre la
ciudad y triples defensas, destaca imponente el águila pétrea de su altivo Alkázar
que, en las alturas, dicta normas de estrategia a la escolta lancera de su
atenta crestería.
Bajo un dosel de estrellas,
velado en parte por el brillo deslumbrante de las galaxias propias -poetas y
artífices, guerreros y obispos, santos y mártires-, culmina la fiesta de la
consagración solemne de la Catedral – Fortaleza, una noche novembrina de 1225.
En esta escena y ambiente
medio episcopal y medio guerrero, poco después, quiebra el silencio de
recogidos templos y empinadas calles el dulce caminar de un Santo. Llámanle
unos el Predicador, San Pedro González; otros, segundo Apóstol San Pablo. Más
tarde todos lo conocerán con muy popular nombre, “O Corpo Santo”.
Esbelta es su figura y viste
de hábitos blancos. Es su vida viva estela de elocuencia y milagros. Conquista,
solo en presencia, tierras y costas, islas y mares. Patrocina mareantes y su imagen,
con la vela y el barquito, truécase en segura brújula del navegar inseguro
sobre olas tenebrosas.
Todos los nautas lo invocan, y
al divisar sus luces –“o lume vivo e santo” del lusitano poeta-, unánimes cantan
y rezan: “Misericordia, Sant-Elmo ¡Salve Corpo Santo!”
Muere en Túy el 14 de abril de
1246 y se entierra el lunes de “pascuilla” en la Catedral, cerca de su Pórtico.
Agonizando, otorga a la ciudad y comarca entera, el precioso legado de su eterna
protección y patronazgo. Por ello es secular tradición celebrar su festividad
el lunes de “pascuilla” – siguiente al de Pascua-.
Venid, pues, devotos y
peregrinos desde los remotos confines de Galicia y Portugal, rendidle vuestro culto
y homenaje, besad sus reliquias y luego postraos a los pies del Santo que, en
el relicario de Túy, os espera, muy abiertos los brazos.
Y cuando oyéreis el canto que
rezaban Bolandos:
Señor San Pedro González
De navegantes piloto
Libradnos de terremotos
Y defiéndonos del males”.
Como los portugueses de
antaño, contestad:
Misericordia Sant-Elmo!
Salve Corpo Santo!
Amén!
Túy, abril de 1963
José Casal Aboy
(*) Mantemos a grafía do
autor.
Comentarios
Publicar un comentario