Xa na noite do
Venres Santo xorde de novo unha reflexión sobre a Semana Santa tudense, pois quizais na nosa cidade non chegamos albiscar as súas
potencialidades como elemento que forma parte do noso acervo patrimonial que
temos a responsabilidade de conservar, sen privala da súa dimensión relixiosa,
e dende esta valorización é tamén un posible recurso turístico para Tui, pois
poucos lugares de Galicia teñen unha riqueza similar nestas xornadas.
Neste mesmo blogue
temos sinalado que inmediata celebración das festas patronais de San Telmo
distorsiona a visión destas xornadas de celebración do misterio pascual de
Xesús, configuradas como un preludio das festas e, consecuentemente,
infravaloradas non xa na súa dimensión espiritual senón na súa significación
cultural. Cómpre valorizar as actividades litúrxicas ou para-litúrxicas destas
datas, pois, independentemente da súa significación relixiosa ou espiritual,
conservan requintadas expresións da nosa historia colectiva da que somos
custodios. Temos en Tui documentada xa en 1653 unha procesión do Santo Cristo
no Venres Santo.
As escenografias
relacionadas con antergos dramas litúrxicos ou autos sacramentais, como os que
podemos contemplar no Sermón do Encontro, coa sorberba imaxinería articulada do
Cristo caendo da cruz ou a Dolorosa de Augustín de Querol –que logo percorren
as vellas rúas tudenses- ou no Sermón do
Desencravo coa súa particular carga escenográfica e a posterior procesión do
Santo Enterro que reunía e reúne a xentes da nosa contorna e mesmo das terras
de Portugal. Disfeles procesionais que finalizan co percorrido de Nosa Señora
da Soidade na alborada do Sábado Santo, acompañada exclusivamente por mulleres.
Temos de engadir
algo tan excepcional como a Horta das Oliveiras que xa se realizaba no ano 1818
na Capela da Misericordia, que revelan a riqueza da relixiosidade popular na
nosa cidade. Tradicións conservadas e promovidas pola Irmandade do Docísimo
Nome de Xesús e Santa Casa de Misericordia, presente en Tui dende 1542.
Peza tamén
excepcional é o “Monumento” da Catedral, retablo que se montaba anualmente para
a función litúrxica do Xoves Santo, testemuño das disposicións canóninas ca
Contrarreforma. Obra do escultor Juan Luis Pereira, de Santo Adrian de Cobres,
realizado no ano 1775 e que na actualidade é unha peza de mobiliario litúrxico
única en España, e que agollá no futuro poida ser montado na súa totalidade,
pois na actualidade non é colocado o seu primeiro tramo.
Nos últimos anos
estes días da Paixón se enriqueceron coa recuperación dunha anterga expresión
da sensibilidade destas datas: a carraca ou matraca da Catedral, cuxo son marca
estas xornadas de Semana Santa coa súa rexa acústica.
Esta enriquecedora
combinación de fe e cultura, de relixiosidade e tradición son un tesouro que os
tudenses conservamos como legado secular e que conforman un excepcional
atractivo que enriquece o noso patrimonio cultural, que abrangue no só os
monumentos materiais senón tamén estas manifestacións efémeras ou intanxibles.
Xorden estas
reflexións ao rematar en chuvia esta Semana
Santa tudense e que, de novo, semella os propios tudenses non acabamos de ter
conciencia das potencialidades destas xornadas. Cando numerosos municipios
valorizan expresións desta semana de paixón que carecen de tradición histórica
e que reproducen estereotipos doutras zonas de España, en Tui posuímos esta
tradición que reclama unha maior valorización e explorar a súa capacidade de
atractivo tanto espiritual como turístico.
Comentarios
Publicar un comentario