Ir al contenido principal

Visitas ao patrimonio tudense (III)

Agora que xa a climatoloxía anima a un paseo de vagar continuamos coas recomendación de novas visitas a elementos, menos coñecidos ou valorados, do noso patrimonio cultural espallados polos territorio do noso concello e que son merecentes de ser apreciados polos nosos veciños e visitantes polos seus valores. 

Completamos as achegas realizadas anteriormente e que os interesados poden consulta en http://tudensia.blogspot.com/p/visitas-ao-patrimonio-tudense.html

Petroglifos da Macoca – Camiño do Raposo, Pazos de Reis

Imaxe tomada de http://megaliticia.blogspot.com/2019/04/petroglifos-camino-do-raposo-macoca.html

Nas abas do Alto dos Cubos atopamos este xacemento de gravados rupestres realizados sobre laxes de granito ao aire libre. Na actualidade presentan unha abondosa erosión natural pero tamén están afectados por antigos traballos de cantería no lugar e, posiblemente, pola pista agora asfaltada que vai dende A Macoca ata Circos. Os motivos destes gravados son liñas e cazoletas de diversos tamaños. Este tipo de xacementos corresponden á Idade do Bronce, aínda que non é doado atribuírlle unha cronoloxía concreta.

A actual provincia de Pontevedra é unha zona moi rica en xacementos de gravados rupestres, pero curiosamente no territorio tudense son escadas as estacións de petroglifos que temos documentadas, entre elas este pequeno conxunto de gravados.


Ponte da Veiga, Rebordáns-Guillarei


Localizada sobre o rio Louro, na Veiga homónima, nos límites entre as parroquias de Rebordáns e Guillarei, é popularmente coñecida como “ponte romana” aludindo a súa pretendida antigüidade que é retrotraída ata tempos da romanización. Esta denominación está amplamente estendida por numerosos lugares de Galicia e, na practica totalidade dos casos, a estrutura actual que podemos contemplar corresponde coa época medieval.

Esta ponte posúe unha estrutura con arcos apuntados, de factura medieval con múltiples reconstrucións posteriores derivadas das enchentes do río Louro e Miño. Esta obra medieval queda testemuñada nas marcas de canteiro que podemos ollar na parte interior dos arcos, especialmente no que están na parte de Rebordáns que Ernesto Iglesias Almeida data no século XII namentres que os outros arcos, xa apuntados, corresponden ao século XIV e que tamén conservan signos lapidarios.

Unhas reconstrucións documentadas desta ponte foi realizada no ano 1792 reconstruíndo os seus peitorís, nos que foi colocado un escudo da cidade, trasladado de lugar no pasado século.

Esta ponte formaba parte do camiño real que dende Tui conducía cara Salvaterra e o Condado.

 

O cruceiro e peto de ánimas de San Bartolomeu

Este é posiblemente o cruceiro máis monumental dos que se conservan no noso concello.

A súa localización orixinal era nunha das entradas á cidade, onda a chamada Porta de San Francisco da muralla dos século XVII e XVIII nas proximidade do actual Liceo Casino ou o monumento a José Calvo Sotelo para Ernesto Iglesias. Pola súa banda, Suso Vila mantén que este cruceiro estaba fronte ao convento franciscano e foi trasladado de lugar en torno a 1840 cando se realizaron as obras da nova estrada a Vigo e Castela que afectan á propia organización do espazo da Corredoira.

No pedestal cuadrangular atopamos unha inscricións que informa sobre a orixe deste cruceiro: AÑO 1770. CON LICENCIA DE M(uy) N(oble) I L(eal) CIVDAD MANDARON AZER I PINTAR ESTA OBRA PIO COSTEARON I PAGARON POR DEBOXION A DIOS EL PROCURADOR DN PEDRO BARROS I SV MUGER DA QUITERIA ROSALIA DURAN IÑIGO I ARZE. Este Pedro Barros foi procurador da cidade, o único cargo de elección popular no goberno municipal tudense, pois os rexedores eran nomeados polo bispo e Cabido, como corresponde a unha cidade de férreo señorío episcopal.

No fuste están representadas as imaxes de Santa Quiteria e San Pedro, en lembranza dos doantes, xunto a diversos símbolos da paixón de Cristo; a cruz asentada sobre un capitel composto posúe un Cristo crucificado no fronte e no dorso a representación de Nosa Señora das Angustías, nunha talla que testemuña a súa calidade.

Finalmente resaltar que na inscrición figura que o cruceiro estaba pintado, como era a norma xeral en todas estas construcións, que hoxe o gusto contemporáneo transfórmaas, cunha falsa pretensión de orixinalidade, suprimindo a pintura e deixando a pedra á vista, o que nunca pretenderon os artífices dos cruceiros que sempre estaban pintados.

Inmediato ao cruceiro está un peto de ánimas, que estaba vinculado ao cruceiro na súa localización orixinaria e que foi trasladado ao mesmo tempo. Conserva os elementos tradicionais deste tipo de construcións, promovidos polas confrarías de ánimas ou pola devoción popular. Presenta un nicho con arco que protexe a un pequeno retablo, con tres imaxes de penitentes no Purgatorio (entre un bispo tocado coa mitra) sinalando a igualdade de trato no Xuízo Final, e sobre eles o Espírito Santo na tradicional forma de pomba. No piar conserva o peto para as esmolas, unha rexa de protección no retablo e un espigón para recoller as ofrendas, especialmente as mazarocas de millo.

 

Capela de Nosa Señora do Camiño - Rebordáns

Esta capeliña, situada á beira do Camiño de Santiago, é unha obra reedificada no século XVII sobre os restos dunha ermida anterior. Suso Vila relaciona esta capela cun hospital medieval, Santa María de Bongoi, promovido polo arcediago tudense Fernan Eans en 1246.

A imaxe de Nosa Señora é unha talla pétrea de época medieval, século XV, que corresponde á representación da Virxe do leite, que alimenta ao seu filliño.

Xulio Sigüenza recolle que segundo unha antiga tradición, esta talla foi escondida polos aldeáns ante o avance dos mouros; reencontrada tempo despois decidiuse construír un templo para custodiala. A fama curandeira da Virxe do Camiño, tamén denominada da Terra, pola súa estraña reaparición, era moi común entre as mulleres. Moitas chegaban dende aldeas afastadas de Portugal, xa paridas coas súas criaturas nos brazos para bendicir a imaxe, portando ofrendas e esmolas por dar a luz descendentes sans. Unha tradición moi habitual ata tempos recentes, vinculada á presentación dos neniños á Nosa Señora.


Capela de San Nomedio en Malvas

A actual ermida ou capeliña dedicada a San Nomedio en Malvas é unha obra contemporánea. Dende 1976 procedeuse a recuperación do lugar, substituíndo os eucaliptos por carballos e de seguido erguese a actual capela e a zona contigua de esparexemento, que, sobre todo no verán, resulta un agradable lugar.

San Nomedio posúe unha longa historia. Xulio Sigüenza documenta que hai noticias sobre a súa existencia que se remontan ó ano 1529, a pesar de que nesas datas, segundo documentos, xa se atopaba practicamente derribada. En 1789 deben ser suprimidas as misas no seu interior por atoparse nun estado deplorable. Será en 1854 cando se deixe de utilizar a ermida definitivamente, empregándose a continuación, xa moi danada a súa estructura, para aloxar gando. As súas pedras, como ten ocorrido noutros moitos monumentos, acabarían arrincadas e transportadas para casas e muros próximos cara a 1945.

Neste lugar se celebraba unha romaría, o segundo domingo de agosto, dedicada a San Vitoria e San Nomedio, “amigos en amores”, que era das mais concorridas da contorna. Se subía ata este lugar nos tempos de seca para implorar a chuvia. Existía a tradición de mollar ao santo, tocándoo coas mans molladas en auga, para que o santo soubese que querían os romeiros. Agora xa non se lle bota auga enriba senón que se lle toca o rostro cun pano húmido, mantendo a tradición secular.

 

Castro Alto do Cubos – Cabeza de Francos, Pazos de Reis

Este castro, situado nas abas do Monte Aloia é un dos exemplos máis destacados da cultura castreña en Tui.

Este castro do “Alto dos Cubos” esta estruturado en tres niveis ou recintos, un superior e mais elevado que está defendido por una muralla pétrea que delimita o seu perímetro, e outros dous recintos situados en dúas terrazas en pendente cara ao noroeste, magnificamente defendidos polas condicións naturais do terreo. Estamos diante dun exemplo dos chamados, castros de ladeira de monte. Hoxe podemos contemplar diversas estruturas habitacionais deste castro, en concreto no cume existe un sector consolidado de 190 m2 con tres vivendas circulares, dúas delas con vestíbulo, e parte da muralla defensiva deste castro.

Na Idade do bronce este lugar foi ocupado por unha comunidade humán do que hoxe coñecemos como cultura castreña. Diversas escavacións foron realizadas neste lugar: nos anos 1933-1935 polo grupo “Ultreya” tudense, dirixido por Manuel Fernández-Valdés Costas, coa colaboración de Xosé María Álvarez Blázquez, logo continuadas no ano 1954 baixo a dirección do Comisario Provincial de Excavacións, José Filgueira Valverde, e finalmente no ano 1997 unha nova intervención pola Escola Obradoiro de Restauración tudense coa dirección do arqueólogo tudense Juan José Perles Fontao, recuperando e consolidando os restos anteriormente descubertos.

A adscrición cronolóxica é ampla; dende o século VII a.C. ata os primeiros tempos da nosa era, pero podemos valorar como o momento temporal de maior ocupación deste castro o situado entre os séculos II a C. ata o III d. C.  pois o material arqueolóxico atopado posúe ampla influencia romana: tegullas, sigillata…

O enclave castrexo do Alto dos Cubos parece ter cobrado un certo protagonismo a partir do século II a.C. coa ampliación do seu espazo habitacional que estaría en correspondencia coa existencia, na nosa demarcación, dunha estrutura social prerromana, un “populus”. Este xacemento do Alto dos Cubos asumiría, segundo Perles Fontao, ata a chegada dos romanos, un papel de cabeceira de comarca concentrando á poboación en detrimento doutros enclaves, como o situado no outeiro tudense.

No decurso da invasión napoleónica, durante o cerco de Tui neste outeiro estaba unha posición avanzada do campamento localizado no Marco de Freande que dirixía o procurador do xeral da cidade, Juan Ramón de la Barcia.

Máis aló do seu interese patrimonial o Alto dos Cubos é un excepcional miradoiro sobre a cidade de Tui e o val do río Miño.

 

Biblioteca do Seminario Menor

Logo da fundación do Seminario Concilar, no ano 1850, no antigo convento franciscano de San Antonio, polo bispo Francisco Casarrubios Melgas xa existe unha biblioteca, que amplía o seu sucesor o tudense Telmo Maceira Pazo, acordando para elo o traslado da escola publica ata daquela neste lugar á un inmoble na actual rúa Sanz. Os libros do bispo Maceira e os fondos do mosteiro de Oia enriquecen a colección bibliográfica.

En 1945 o bispo Fr. José López Ortiz amplía o Seminario sendo desmontada a biblioteca e trasladada a súa actual localización. En 1959 co traslado da sede episcopal a Vigo ficaron en Tui, logo da oposición do concello ao traslado da biblioteca, o fondo histórico e de humanidades.

Hoxe é un espazo cheo de sabor, testemuño da intensa acción educativa e cultural desenvolvida dende o Seminario ao longo destes 172 anos de presenza na nosa cidade.

 

Pazo de San Xosé de Vista Alegre, Randufe

Posiblemente a residencia pacega máis recoñecida de Tui, xunto á Pousa das Sobreiras ou do Bispo. Segundo Suso Vila a súa orixe está a comezos do século XVIII e un vello escudo coas armas dos Padilla o relaciona posiblemente o cóengo Martín Padilla ou o licenciado Gerónimo de Padilla, provisor e vigado xeral de Tui.

A mediados do século XVIII é mercado polo fidalgo D. Fernando Pérez Escudero, rexedor da cidade en 1755. No século XIX pasa a máns da familia Maceira, que instalan no lugar una factoría industrial, na que traballa como xerente Jose Benito Lago Maceira, que acaba mercando o propio pazo. Casado con Carlota González, son os pais de Manuel Lago González, o egrexio eclesiástico tudense. Será a súa sobriña, Carlota Lago, que acabe sendo propietaria do pazo e xunto ao seu esposo, o construtor Rodolfo Lama, realizaron unha rehabilitación integral deste inmoble.

Conserva aínda dúas coxías ou corredores de liñas austeras da súa estrutura orixinal, enriquecida logo con dúas solainas con amplas balaustradas e finalmente coa torre realizada na reforma do século XX que tamén afecta a súa capela. Posúe un amplo xardín de carácter romántico.

 

Comentarios

Publicación populares

A fábrica de galletas "La Peninsular"

Temos sinalado neste blog en diversas oportunidades o descoñecemento que posuimos da historia contemporánea de Tui fronte a outros períodos históricos moito mais investigados que a nosa historia mais recente. Aspectos como a vida política tudense na primeira metade do século XX seguen esperando un achegamento como tamén os procesos e dinámicas socias desenvolvidos no noso territorio. Hoxe ofrecemos en Tudensia un post sobre a fábrica de galletas “La Penínsular” que abrangue case medio século da vida económica tudense. Achegamos a información ofrecida polo profesor de historia económica da Universidade de Santiago de Compostela, Angel Ignacio Fernández González, no seu blog “Galicia Agraria” nun documentado post sobre a industria de galletas en Galicia nos principios do século XX. Aportamos a rica e moi completa información que achega profesor Fernández algunha pequena referencia da nosa autoria colocadas como notas. http://galiciaagraria.blogspot.com.es/2012/03/gall...

A lenda do túnel baixo o MIño

As lendas ou narracións populares, transmitidas oralmente, relatan xeralmente acontecementos ficticios que se teñen por reais, en moitas ocasións mesturados con feitos históricos. Pola súa capacidade de evocación, pola súa transmisión xeracional as lendas conforman un acervo do que chamamos patrimonio inmaterial que cómpre recoller e preservar. Na nosa cidade conservamos varias lendas vencelladas ao caracter histórico da nosa localidade, ao seu caracter fronteirizo e consecuentemente a súa fortificación fronte aos posibles invasores. A máis asentada no imaxinario colectivo tudense é a relativa ao “túnel” que comunica Tui coa outra beira do Miño, coas terras de Valença. Resulta moi significativa esta lenda pois testemuña como na mentalidade dos tudenses a fronteira e a súa condición de limite, de aillamento fronte ao estranxeiro era superada polas nosas xentes que a través do túnel escapaban destas “imposicións” e mantiñan a comunicación coas terras irmáns que as estructuras políticas ...

Agrarios tudenses en "El Agrario" de Buenos Aires de 1923

Fundadores da "Sociedad Agraria" de Paramos (en pose para El Agrario) De esquerza a dereita b(en pé), cidadáns Hermenegildo Gándara Estévez e Manuel Alem; sentados Simplicio Fernández Rivas, Hermenegildo Alem Rocha e Jesús Fernández Rivas Temos comentado en numerosas oportunidades neste blog o escaso coñecemento que posuímos sobre a historia mais recente do noso concello. Entre os episodios que conforman este período histórico máis recente está o movemento agrarista que na última década do século XIX e nas primeiras do pasado século mobilizou aos labregos de Galicia na procura do acceso á propiedade da terra (ata daquela os nosos campesiños eras foreiros, tiñan o usufructo inmemorial dunhas leiras que non eran súas) e consecuentemente a mellora das condicións de vida destas masas populares. Será o movemento agrarista o que adquira neste anos un progresivo protagonismo fronte ao caciquismo conservador que dominaba a vida política da comarca de Tui coa figura ...

A Semana Santa tudense e as súas posibilidades

Xa na noite do Venres Santo xorde de novo unha reflexión sobre a Semana Santa tudense, pois quizais na nosa cidade non chegamos albiscar as súas potencialidades como elemento que forma parte do noso acervo patrimonial que temos a responsabilidade de conservar, sen privala da súa dimensión relixiosa, e dende esta valorización é tamén un posible recurso turístico para Tui, pois poucos lugares de Galicia teñen unha riqueza similar nestas xornadas. Neste mesmo blogue temos sinalado que inmediata celebración das festas patronais de San Telmo distorsiona a visión destas xornadas de celebración do misterio pascual de Xesús, configuradas como un preludio das festas e, consecuentemente, infravaloradas non xa na súa dimensión espiritual senón na súa significación cultural. Cómpre valorizar as actividades litúrxicas ou para-litúrxicas destas datas, pois, independentemente da súa significación relixiosa ou espiritual, conservan requintadas expresións da nosa historia colectiva da que somos...

"A Trapa" a segunda cova granítica máis grande de Europa descoberta en Ribadelouro

O pasado sábado 9 de abril nunha conferencia pronunciada en Tui Clube Espeleolóxico “Maúxo” presentou un descubrimento certamente importante: “A Trapa” a segunda cova granítica máis grande de Europa, que se atopa na parroquia de Ribadelouro nas abas do Monte Aloia. Un descubrimento de especial relevancia para a xeoloxia e para a arqueoloxia da nosa terra, e que incrementa o valor que sa posuía esta zona inmediata ao Parque Natural do Monte Aloia. Cómpre agora impulsar o proxecto de ampliación territorial deste Parque abranguendo a Serra do Galiñeiro –por certo, ameazada na actualidade pola prevista instalación dun parque eólico-. Felicitamos ao Clube Espeleolóxico “Maúxo” polo seu labor e por aportarnos este relevante descobrimento. Achegamos un artigo publicado no día de onte na edición Galicia de “El País” como información sobre este achado. Una trampa de 1.200 metros Expertos descubren la segunda cueva más grande de Europa en O Galiñeiro SARA VILA - Santiago - 21/04/2011...

Ricardo Blanco Cicerón

O pasado martes 15 de decembro foi inaugurada no Museo do Pobo Galego, en Santiago de Compostela, unha exposicion que co titulo de “Olladas dunha época” recolle unha escolma das fotografias do chamado “Fondo Blanco-Cicerón” que se custodia no devandito Museo. Como podemos comprobar na portada do catálogo que acompaña a este “post” a cidade de Tui é unha das protagonistas desta mostra que amosa unha selección das fotografías que conformaban a colección de Ricardo Blanco-Cicerón (Tui 1844 – Santiago 1926). Son na súa meiranda parte instantáneas da época do cambio de século, entre 1890-1910, e que respostan ao interese coleccionista de D. Ricardo que conformou ao longo da súa vida a, posiblemente, a máis ampla colección de caracter cultural que teña existido en Galicia: obxectos prehistóricos, artísticos, etc. que nutren hoxe en boa medida os museos da nosa terra. Esta mostra organizada conxuntamente polo Museo do Pobo Galego e o Centro Galego de Artes da Imaxe poderá ser visitada ...

Yzquierdo Durán, ilustrador tudense. Breve noticia.

Jose Yzquierdo Durán foi un popular ilustrador que radicado en Madrid realizou, nas primeiras décadas do século XX unha prolífica producción en todo tipo de publicacións, tanto periódicas como en libros. Son moi escasas as noticias sobre a súa traxectoria que poidemos acadar non así imaxes da súas obras, que ocupan as portadas de numerosas edicións das segunda e terceira décadas do pasado século. O erudito Manuel Fernández-Valdés no seu excepcional libro “Familias antiguas de Tuy” nos informa que Jose Izquierdo Durán era fillo do avogado tudense José Izquierdo Sarmiento, que foi secretario do Concello tudense, e de Concepción Durán Mera, dunha familia de longa tradición na cidade. Tiveron tres fillos, Celso, que foi crego ocupando, entre outras, a parroquia de Piñeiro, Pilar, que foi directora moitos anos do “Hogar Rosendo Salvado” dependente do Auxilio Social nos anos da ditadura, e José, de quen hoxe nos ocupamos. José Izquierdo Durán naceu en Tui no anos 1890 e desenvolveu en Madrid...