Rematabamos a anterior entrega desta serie nas eleccións celebradas logo da
revolución de 1846 que, en Galicia, encabeza o Partido Progresista e incluso
sectores do partido moderado, en oposición á “ditadura” de Narváez e, sobre
todo, un grupo de intelectuais encabezado por Antolín Faraldo que propugnaban
unha autonomía para Galicia. A cidade de Tui pronunciase o 10 de abril formándose
unha Xunta presidida polo avogado Esteban Areal, realizado unha proclama na que
afirman “El león de España, si bien adormecido, puede sufrirlos (a los tiranos)
algún tiempo, al despertar es terrible”. Ao día seguinte dos fusilamentos de
Carral, o 27 de abril o xeneral José Gutiérrez de la Concha restitúe o goberno
en Tui e controla o paso da fronteira, que tiñan cruzado para fuxir ao exilio
moitos dos protagonistas do levantamento en Galicia.
Logo do levantamento de 1846, no mes de decembro hai de novo eleccións parlamentarias,
agora de novo por distritos, recuperando deste xeito a nosa cidade un
representante directo nas Cortes. Nesta caso foi electo Ramón López Vázquez, natural de Vilavella-Redondela (1807), que foi
logo Presidente de Sala e Presidente do Tribunal Supremo e senador vitalicio dende 1861.
Lorenzo Cuenca San Juan
Nestes mesmos comicios acadaron escano, polo distrito de A Cañiza, un
tudense de adopción Lorenzo Cuenca y San
Juan, natural de A Coruña, onde naceu en 1800 e non de Valdemoro-Toledo
como sinala Fernández Valdés (trabucándose coa súa nai que si nacera nesta
localidade toledana). Chegara a Tui como funcionario da Administración de Rendas,
casado con Dona Dolores Díaz de Rábago e Pérez Escudero. Promovido por José
Elduayen como deputado, foi elixido en seis oportunidades polo distrito
cañicense e finalmente, en 1863, por Verín – Ourense. Ao ano seguinte foi
nomeado senador, ata o seu pasamento en Tui o 26 de decembro de 1882. Foi un
dos principais impulsores do proxecto de construción da nosa ponte
internacional e o Concello, en recoñecemento, nomeouno “fillo adoptivo” e outorgoulle
o seu nome a unha das principais rúas da cidade tudense, que aínda conserva.
Florencio Rodríguez Vaamonde
Por último, nestas eleccións acada, polo distrito de Ponteareas, renova o
seu acceso ao Congreso Florencio
Rodríguez Vaamonde, que no ano seguinte, 1847, é nomeado senador vitalicio
pola provincia de A Coruña ata 1877 en que ocupa asento no Senado na súa
condición de Presidente da Real Academia de Ciencias Morais e Políticas.
Fillo de Agustín Rodríguez Vaamonde, nace en Tui en 1807, estuda no
convento de San Antonio de Tui (dos franciscanos) estuda na Universidade de
Santiago onde acada o titulo de bacharel en Filosofía en 1820, na Universidade
de Valladolid obtivo o grado de bacharel en Leis en 1823 e de novo en
Compostela logra ser bacharel en Canones e licenciado en leis en 1828.
En 1832 foi nomeado administrador-tesoureiro de bulas da cidade e
diocese de Tuy, cargo que se lle concedeu
en propiedade dous anos despois. No
mesmo ano é habilitado como avogado dos Reais Consellos e abre bufete en Tui e promotor
fiscal no Xulgado tudense en 1835.
Accedeu ao Congreso dos deputados en 1839 e reelixido, como citamos, en 1840
e anos seguintes. Foi un dos redatores da Constitución de 1845. Xefe político
en León, en 1840, fiscal da Audiencia de Zaragoza, nos anos 1844 e 1846, e Reitor
da Universidade de Madrid entre 1846 e 1847.
O seu prestixio levouno, en 1847, á carteira de Gracia e Xustiza, no Goberno
presidido por José Francisco Pacheco, sendo un dos artífices da sinatura do
Concordato entre España e a Santa Sede, na que ésta aceptaba a Desamortización
e o Patronato Rexio no nomeamento de bispos (ao abeiro desta prerrogativa
Rodríguez Vaamonde promoveu a dous tudenses como bispos: Telmo Maceira, para
Coria, e José Avila y Lamas, para Plasencia). Dende 1847 foi senador vitalicio.
Nomeado membro do Consello Real ou de Estado, retornando ao goberno, como
ministro de Gobernación, en 1863, no gabinete presidido por Miraflores. Na súa
actividade parlamentaria reclamou con insistencia as comunicacións ferroviarias
para Galicia.
Logo deste intre non entrou no xogo partidario, renunciando a diversos
nomeamentos e publicando diversos libros sobre temática política e xurídica.
Tras a restauración da monarquía borbónica retornou ao primeiro plano da vida
política, no ano 1875 foi designado presidente
da Sección Civil de la Comisión General de Codificación, que logo presidiu ata
a súa dimisión en 1878. En 1877 aceptou a Vicepresidencia do Senado, que mantivo
tres lexislaturas, a Presidencia do Consello de Instrucción Pública.
A súa principal actividade neste anos foi a Academia de Ciencias Morais e
Políticas; foi un dos primeiros 18 membros nomeados ao crear esta institución
en 1857 e desempeñou a Presidencia desta Academia dende 1872 ata 1884.
Faleceu en Madrid o 10 de xuño de 1886, alonxado dende había anos da vida
política. Foi un dos mais egrexio tudenses e aínda hoxe escasamente coñecido na
nosa cidade.
Florencio Rodríguez Vaamonde casou en Tui con María del Carmen Domínguez
Figueroa, e tiveron unha filla Rosa Epifania Rodríguez Vaamonde y Domínguez que
ao seu falecemento, en 1898, deixou un substancioso legado en memoria do seu pai
para o Hospital que daquela estaba en construción na nosa cidade (actual
edificio Francisco Sánchez, antiga Área Panorámica) polo que o Concello acordou
nomear a unha rúa da cidade co seu nome.
Comentarios
Publicar un comentario