Foto de Xurxo Lobato en http://www.galeon.com/sloren/manuelmariamino.htm
A Real Academia
Galega acordou este pasado sábado dedicar no vindeiro ano 2016 o Día das Letras
Galegas á figura do poeta Manuel María Fernández Teixeiro (Outeiro de Rei, 1929
– A Coruña, 2004).
Tempo abondo
teremos para falar sobre unha figura de gran transcendencia para a cultura de
Galicia no século XX, pois en Manuel María se combina a súa vocación poética
culta cunha evidente dimensión de poemas populares (moitos deles posteriormente
musicados pólos membros da Nova Canción ou por grupos como “Fuxan os Ventos”
que acadaron grande sona nos anos setenta e oitenta) xunto a súa faceta como
editor, activista político e cultural sempre ligado ao nacionalismo, etc.
Manuel María, en
palabras de Felipe Senén, “cultivaba as
tradicións nas que acouga a orixinalidade de Galiza, sobre as que re-creaba,
acendíaas e iluminábaas coa poesía, para ler, cacilar ou para cantar,
estralampos de tribo solidaria, de alborada. A obra de Manuel María en relación
coa súa terra e o seu tempo, como debe ser, si señor, é unha farturenta fonte
de auga limpa na que beber”.
Debemos a Manuel
María estes dous poemas que enriquecen a escasa produción lírica relacionada
coa nosa cidade na que figuran nomes como Manuel Lago González, Teodosio
Vesteiro Torres, Ramón Cabanillas, Eugenio de Castro ou xa maís cercanos no
tempo como Manuel Rivas, Manuel Forcadela ou Marga do Val.
O madrigal é unha
composición poética breve, normalmente de carácter amoroso e idílico, formada
por versos heptasílabos e hendecasílabos. Axustándose a estrutura formal desta
composición lírica recolle nas súas estrofas un achegamento a Tui rememorando
os seus sinais de identidade máis senlleiros.
A outra
composición que aportamos é un fragmento dun longo poema titulado “Biografía do
Miño” na que percorre o curso do noso río ata chegar as terras tudenses, versos
que reproducimos de seguido.
MADRIGAL Á CIDADE DE TUI
Tui, episcopal e
fronteiriza,
-“Fronteira de
que e para que”-
ollando a túa
propia imaxe
no fráxil espello
fuxidío
das doadas augas
do Pai Miño
sen que os teus
ollos cansos
acaden contemplar
o máxico
fulgor dos fogos
de San Telmo.
É a ti a quen
pregunto:
¿Sentiches,
cecais, a tentación
de botarte,
libre, a navegar
río abaixo na
percura da roita
que te poida
levar ao infinito?
En “Poesía em liberdade. XIII Festival
da Poesía do Condado”, Salvaterra de Miño, 1993.
BIOGRAFIA DO MIÑO
(…)
… e en Tui
comenzas a prepararte xa
para morrer:
Recólleste e meditas
os claros milagres de San Telmo,
considerando, calado e reverente,
a purísima inocencia de San Paio
mentras un non
saber, salgado e luminoso,
che vai enchendo de sombra o corazón.
4
Existe un Miño poderoso e terrestre.
Mais a intuición e o sentimento
estannos a dicir moi claramente que
o Camiño de Santiago ou Vía Láctea
é o Miño celeste:
Un río de luz
polo que, un día, habemos navegar.
En “O Miño, canle de luz e néboa”. Espiral Maior, 1996, PP. 19-20.
Comentarios
Publicar un comentario