Ir al contenido principal

"El viejo puente del Miño (1866-2011" de Albino Prada Blanco

Albino Prada Blanco, profesor na Facultade de Ciencias Económicas e Empresariais da Universidade de Vigo, publicou o pasado día 7 de abril unha interesante reflexión sobre a Ponte Internacional sobre o río Miño na súa habitual columna “Celtas cortos” de La Voz de Galicia. Recolle neste artigo algunhas das opinións expresadas no seu relatorio, de grande interese e merecente dunha atinada reflexión tanto polos responsables politicos da nosa cidade como polos propios cidadáns, pronunciado no Seminario Internacional “125 anos da Ponte Internacional, unindo xentes, territorios e culturas” celebrado en Tui e Valença o días 18 e 19 de marzo pasado



El viejo puente del Miño (1886-2011)

Jueves 07 de abril de 2011



C elebramos los 125 años de vida de un puente entre Galicia y Portugal. Yo, que soy de Miño arriba, no me puedo imaginar cómo durante diecinueve siglos se arreglaron entre Tui y Valença sin un puente romano. Con barcas. Tuvo que llegar, con retraso, la revolución industrial (hierro y vapor) para que el ferrocarril obligase a resolver este enigma. No sin retardos centrípetos madrileños y lisboetas. Sucedió a finales del siglo XIX.

En el siglo XX el viejo puente vio cómo Europa disolvía una frontera (que dos Estados solos no hubiesen superado) y cómo esa misma Unión evitaba dos monedas. Nos hicimos más ricos y menos desiguales, multiplicamos viajes e intercambios. Y el vapor del carbón fue declinando. El uso secundario del puente (para peatones y carromatos) se hizo principal. Llegaron los atascos, el colapso, las colas hasta O Porriño o Vilanova? y el puente del vapor de carbón tuvo un heredero a la medida del petróleo y el transporte por carretera. Justo en una de las dos localizaciones rechazadas en 1897. Un puente de autovía, un puente fast, rápido, para ir deprisa (a 110 por hora).

A comienzos del siglo XXI el viejo puente espera y necesita un nuevo heredero. Será en la otra localización rechazada en 1897. Esta vez para que trenes eléctricos puedan circular por doble vía a 200 km/h, tanto para llevar pasajeros en el corredor que va de A Coruña a Oporto, como mercancías entre todos los puertos y zonas industriales de nuestra eurorregión atlántica. Un puente en red, no radial, un puente para la economía sostenible, para no ser dos finisterres sino una sola puerta europea y atlántica.

Un tercer puente (un segundo heredero) que hará posible que el viejo puente del vapor recobre sus raíces. Ahora ya como puente slow e interurbano entre dos núcleos históricos de patrimonio envidiable. Para los caminantes, los ciclistas, para los que conducen sin prisa o para un transporte ferroviario de cercanías que la crisis energética pondrá en valor.

Resultará casi increíble comprobar cómo los tres trazados dibujados en 1897 se hacen realidad. Y cada puente tendrá su razón y sus límites. Aunque el tercer puente es el reto del siglo XXI. Si nuestros gobernantes (de un lado y otro) no son capaces de evitar los mismos retardos del siglo XIX, o las rémoras centrípetas, será porque atendiendo a clientelas despilfarradoras y provincianas postergan inversiones que sí son estratégicas. El viejo puente se lo recriminará cada día que pase.


Comentarios

Publicar un comentario

Entradas populares de este blog

Un poema en galego de D. Basilio do ano 1957

A figura de D. Basilio, cóengo maxistral na catedral tudense e profesor durante varias décadas no Instituto San Paio, continua a ser lembrada por moitos tudenses pola súa erudición, especialmente no que atinxía á historia da nosa cidade como pola súa singular personalidade. Neste blog conmemoramos hai algúns anos o centenario do seu nacemento, o 14 de abril de 1911, ( https://tudensia.blogspot.com/2011/04/hoxe-centenario-do-nacemento-de-don.html ) reproducindo un breve artigo publicado no libro das festas de San Telmo dese mesmo ano  2011. Sinalabamos daquela que era unha persoa sumamente austera, todos o lembramos coa “teja” cubrindo a súa cabeza, a súa faciana morena, sempre vestindo unha raída sotana, fumando os “bisonte” sen boquilla que ofrecía a cantos a él se achegaban, a súa conversa sempre mesturada con referencias teolóxicas. Case todas as tardes, primeiro pedaleando na súa bicicleta, e anos máis tarde sobre a súa vella mobilette (algún día tivo de ser nova pero a miña le

A fábrica de galletas "La Peninsular"

Temos sinalado neste blog en diversas oportunidades o descoñecemento que posuimos da historia contemporánea de Tui fronte a outros períodos históricos moito mais investigados que a nosa historia mais recente. Aspectos como a vida política tudense na primeira metade do século XX seguen esperando un achegamento como tamén os procesos e dinámicas socias desenvolvidos no noso territorio. Hoxe ofrecemos en Tudensia un post sobre a fábrica de galletas “La Penínsular” que abrangue case medio século da vida económica tudense. Achegamos a información ofrecida polo profesor de historia económica da Universidade de Santiago de Compostela, Angel Ignacio Fernández González, no seu blog “Galicia Agraria” nun documentado post sobre a industria de galletas en Galicia nos principios do século XX. Aportamos a rica e moi completa información que achega profesor Fernández algunha pequena referencia da nosa autoria colocadas como notas. http://galiciaagraria.blogspot.com.es/2012/03/gall

Unha visión de Tui e as fortalezas da fronteira en 1764 por José Cornide

Un dos aspectos normalmente esquecidos na conformación da nosa cidade é a súa condición de praza forte, de emprazamento militar, de cabeceira dun sistema fortificado organizado ao longo do río Miño. Carecemos de noticias documentais ou arqueolóxicas sobre a posible existencia dun muro defensivo no outeiro tudense antes de 1170, cando Fernando II ordena a súa construción ao abeiro da reconfiguración urbanística da cidade que promove este monarca. De seguro que algún tipo de defensas tivo a vella Tude en época sueva e visigoda e especialmente nos primeiros tempos medievais pero o estado actual do noso coñecemento non nos permite superar o ámbito das hipóteses. Neste blog nos temos ocupado no seu día sobre o sistema amurallado tudense en tres post aos que remitimos a quen desexe achegarse a este aspecto do noso patrimonio e historia [1] Reproducimos hoxe un texto do erudito coruñés José Cornide que forma parte do seu libro: Descripción circunstanciada de la costa de Galicia, y raya