Dende o 23 de marzo Tudensia,
neste período de confinamento pola pandemia do Covid19, ven publicando
practicamente unha entrada diaria dedicada aos seguidores desta sinxela
bitácora sobre Tui e os tudenses. Unha cita só interrompida polo descanso
semanal, a Semana Santa e recentes circunstancias persoais que impediron
cumprir co compromiso adquirido de acompañar cos artigos deste blog este tempo
de obrigado confinamento.
 |
En: Historical,
Military, and Picturesque Observations on Portugal / George Landmann, London,
1818 |
Agora ao iniciarse este
luns, 11 de maio, unha primeira fase da chamada “desescalada” e ir recuperando
paseniñamente unha relativa normalidade nas nosas vidas (me parece que máis
como unha aspiración que unha realidade, que, por mágoa, aínda tardará)
recuperamos tamén neste blog un ritmo máis pausado nas nosas entregas.
Neste tempo de confinamento
foron un total de 39 entradas publicadas, dende o 23 de marzo pasado, con máis
de 5.200 consultas ao blog ao longo deste tempo. Espero que dende Tudensia
teñamos contribuído a facer un pouquiño máis levadío este confinamento nos
nosos domicilios e proporcionásemos o achegamento a aspectos pouco coñecidos ou
divulgados da historia e da vida tudense ao longo dos tempos.
Vaia pois a gratitude a
todos os que consultaron o noso blog neste período dende Tui e dende tantos
outros lugares, xunto, como non pode ser doutro xeito, a nosa lembranza a todas
as vítimas do Covid19 e os seus familiares e amigos, a nosa homenaxe a todos os
que dende o seu ámbito profesional ou de traballo contribuíron, e seguen
contribuíndo tantas veces con risco persoal, a superar esta pandemia e o
recoñecemento a toda a cidadanía, pois neste tempo tan difícil que nos tocou
vivir a sociedade foi quen de saber agromar o mellor de si mesma cunha lección
de solidariedade, de unidade e de cooperación.
Unha lembranza tamén
aos nosos irmáns miñotos de Valença que comparten tamén con nós este momento
tan dramático.
Remato copiando un
fermosísimo poema dun gran poeta portugués, Miguel Torga (Trás-os-Monte, 1907 –
Coimbra, 1995), unha das máis grandes e universais figuras da literatura portuguesa
do século XX. Algunha vez definiuse como “un portugués hispánico”. Adolfo Correia
Rocha, seu verdadeiro nome, era tamén un escritor da fronteira; da fronteira
con Galicia, o seu berce, S. Martinho da Anta está a poucos quilómetros da Baixa
Limia galega, e das fronteiras literarias, “Orfeo rebelde, insumiso e
intransixente ante todas as formas de reximentación" que dixo del o poeta
e político Manuel Alegre. O noso autor dicía que escolleu o seu pseudónimo en
homenaxe a dous Miguel: Cervantes e Unamuno, e á torga, “unha planta
trasmontana, un breixo do campo, con raíces que se agarran á terra metidas
entre as rochas, como eu”.
Miguel Torga ten un
fermosísimo poema titulado “Fronteira” que fala tamén da forza que nos une a
todos máis aló das fronteiras políticas, administrativas, sociais, persoais e
que me resulta idóneo para rematar esta liñas de gratitude a todos os seguidores
de Tudensia, tamén xentes de fronteira:
Fronteira
De
um lado terra, doutro lado terra;
De
um lado gente; doutro lado gente;
Lados
e filhos desta mesma serra,
O mesmo
céu os olha e os consente.
O
mesmo beijo aqui; o mesmo beijo além;
Uivos
iguais de cao ou de alcateia.
E
a mesma lúa lírica que vem
Corar
meadas de uma velha teia.
Mas
uma força que não tem razão,
Que
não tem olhos, que não tem sentido,
Passa
e reparte o coração
Do
mais pequeno tojo adormecido.
Comentarios
Publicar un comentario