Na noite do primeiro día de
Pascua, o pasado luns 17 de abril, cando xa comezou a novena de San Telmo, o noso querido D. Ricardo
García Fernández foi chamado polo Pai para celebrar o “paso” definitivo ao
Reino. Non por esperada é menos dolorosa a noticia de quen foi, desde a súa
infancia e así lle gustaba a él lembralo “sacerdote sempre, sacerdote en todo,
só sacerdote”.
Neste “dies natalis” para o ceo culmina unha intensa vida que a
providencia amorosa de Deus guiou primeiro ao Seminario tudense, logo a Roma
como alumno de Historia na Universidade Gregoriana, despois como formador no
Seminario, desde 1962 como párroco do Sagrario tudense, desempeñando ao tempo
diversos labores diocesanos -delegado do clero con monseñor Delicado Baeza-,
cóengo desde 1973 e tras a súa xubilación, en 2004, encargado do culto na
Catedral.
Grande de estatura e grande tamén
en todas as súas empresas e actividades.
Resumir cincuenta anos de vida parroquial ou corenta e catro anos como cóengo
non é posible nestas liñas apresuradas. Foi grande en acoller con entusiasmo
mil e unhas iniciativas pastorais e de interese común (desde os Cursos de
Cristiandade, ao Movemento Scout Católico, ou, nos últimos tempos, Amigos da
Catedral ou Música non Claustro), grande en asumir a renovación do Concilio
Vaticano II e despois do Concilio Pastoral de Galicia, grande no seu amor pola
parroquia e os seus fregueses (cantas tortas de aniversario matrimonial
entregadas en persoa! por citar un detalle), grande nos seus desvelos por
mellorar as igrexas e capelas encomendadas (desde San Francisco á construción
da capela de Fátima ou as obras en San Telmo, Ou Anxo, San Xián, etc.), grande
na súa devoción a San Telmo (de cuxa Confraría foi Prior) e na difusión da seu
culto...
Cos seus acertos e erros, a vida
de D. Ricardo foi frutífera. Aquel futuro profesor de historia que nunca deu
unha clase desta materia e que a Providencia conduciu á vida parroquial onde
sentiuse sempre ditoso. Non é posible facer unha relación, aínda apresurada, do
seu percorrido vital pois estes folios non alcanzarían para ela. Sempre admirei
a súa capacidade de iniciativa, de ilusionarse de modo excepcional ao comezar
cada curso con novas ideas e proxectos, cunha vontade decidida de pastor de
todos, de acollida fraternal, de desbordante humanidade e de amor por Tui e os
tudenses. Cúmprense aquelas palabras do himno santelmiano nesta dilatada
traxectoria: Para arribar a porto, canto
hai que navegar.
Acolleu hai agora 40 anos a un
equipo itinerante do Camiño Neocatecumenal que lle ofreceu comezar na parroquia
este itinerario de iniciación cristiá, abrindo este Camiño en Galicia, case en
paralelo con Muros. Coa pequena comunidade que presidiu desde entón, descubriu
á Palabra de Deus (falaba con frecuencia de que a pesar de estudar Escritura
non a coñecía ata aquel momento) transformando a súa vivencia da fe dun modo
admirable, asumindo a necesidade de avanzar nunha pastoral evanxelizadora. O
amor a esta Palabra viva, eficaz e actuante na historia, o amor á Igrexa e aos
seus pastores, o amor á liturxia viva, á Pascua como centro da vida cristiá, a
importancia da comunidade e da graza que actúa nela... foron valores que
transmitiu con paixón e entrega, xunto á súa invitación á oración (con aquela breve
pregaria evanxélica que reiteraba con insistencia: Creo Señor, pero axuda á miña pouca fe) e a devoción ao seu querido
San Telmo.
Agora ao completar a súa
peregrinación xorde o noso agradecemento a Deus polos dons que nos concedeu a
través da súa persoa e do seu ministerio e, tal como era o seu desexo, facemos
súas aquelas palabras de santa Mónica que o seu fillo San Agostiño recolle no
seu libro “As confesións”: «Sepultade
este corpo en calquera lugar: isto non vos ha de preocupar en absoluto; o único
que vos pido é que vos acordedes de min ante o altar do Señor, en calquera
lugar onde esteades».
Rafael Sánchez Bargiela
Comentarios
Publicar un comentario