A dilatada historia da nosa cidade amosa diversas expresións culturais ao
longo do calendario anual e que o paso do tempo as dota de maior relevancia ou
as limita nas súas manifestacións. A Semana Santa é un deses momentos onde con
maior nitidez podemos contemplar a singularidade histórica das ancestrais
tradicións que conservamos os tudenses.
A inmediata celebración das festas patronais de san Telmo distorsionan a
visión destas xornadas de celebración do misterio pascual de Xesús que xunto co
proceso de secularización que vive a sociedade reduce a pegada destas
celebracións. Pero cómpre valorizar as actividades litúrxicas ou
para-litúrxicas destas datas pois, independentemente da súa significación
relixiosa ou espiritual, conservan requintadas expresións da nosa historia
colectiva da que somos custodios. Temos xa documentada en 1653 unha procesión
do Santo Cristo no Venres Santo!
Tomado de https://www.facebook.com/fotosantiguastuy
Tomada do libro "Hermandad del Dulcísimo Nombre de Jesús y de la Santa Casa Misericordia" de Suso Vila
Poucos lugares conservan unhas manifestacións da Semana Santa tan
singulares como Tui, diferenciadas –aínda que cada vez con menos solvencia-
doutras expresións mais propias doutros ámbitos culturais. Son as escenografías
relacionadas con antergos dramas ou autos sacramentais como os que podemos
contemplar aínda no Sermón do Encontro, coa soberba imaxinería articulada do
Cristo caendo coa cruz, ou no Sermón do Desencravo coa súa particular carga
escenográfica e a posterior procesión do Santo Enterro, organizada como é
tradición secular polo Concello, que reunía, e reúne, ás xentes da nosa contorna
e mesmo das terras de Portugal.
A existencia de Cristos articulados é un dos testemuños da existencia de
representacións para teatrais de orixe medieval onde se prescindía de actores e
textos para privilexiar o uso das imaxes que son integradas nun sermón
pronunciado por un predicador. Nos finais da idade media estas representacións
se trasladan dende o interior dos templos aos espazos exteriores.
A existencia destas imaxes articuladas, espalladas por toda Europa,
evidencia a presenza de representacións teatrais que aparecen paralelamente á proliferación dos
Calvarios dende o século XII que como
sinala o profesodr Julio I. González Montañés, posúen “unha finalidade
controvertida pero aos que a maioría dos estudiosos vinculan coa lituixia
pascual e asignanlles un papel no desenvolvemento do drama litúrxico da
Depositio (...) os grupos escultóricos do Calvario e do Descendemento con
figura estáticas vai desaparecendo no século XIV e no seu lugar atopamos por
toda Europa crucifixos con Cristos articulados e tecas eucarísticas que proban
que os ritos da Depositio se realizaban con actores reais que representaban a
Nicodemos e Xosé de Arimatea que desencravaban a imaxe, a baixaban da cruz e
depositaban nunha urna”. Do segundo terzo do século XIV é o exemplar do Museo
Diocesano de Tui procedente igrexa de San Domingos e “relacionados con alguns
Cristos vallisoletanos, tipo Cristo de Protillo” e que podemos conxeturar como
integrante desta representación do Desencravo.
Imaxe tomada de www.teatroengalicia.es
Cómpre non esquecer que San Domingos de Guzman, fundador da Orde dos
dominicos, e os seus discípulos impulsaron a creación de numerosas confrarias penitenciais e agrupación piadosas, nos séculos XIII e XIV pero configuradas definitivamente a partir do
XVI, cun caracter disciplinante e que sacaban e procesión imaxes da cruz e
centraban o seu culto na paixón de Cristo.
Esta escenificación, como a do “Encontro”, ten perdurado ata os nosos días
testemuñando o seu arraigo popular como unha pervivencia dos “Autos
sacramentais” dirixidos por un predicador e executado mediante imaxes
articuladas ou movidas polo encargados.
Xunto a esta escenificacións nas que participan imaxes e persoas temos de
engadir algo tan excepcional como a Horta
das Oliveiras, que xa se realizaba en 1818 na Capela da Misericordia e que
revelan a riqueza desta tradición cultural na nosa cidade. Tradición conservada
e promovida pola Irmandade do Docísimo Nome de Xesús e Santa Casa de
Misericordia, presente en Tui dende 1542, data que se fundou esta última
institución, seguindo o modelo do reino portugués. No seno da Santa Casa
creouse en 1677 a Irmandade do Doce Nome de Xesús.
Esta Horta das Oliveiras é un escenografía única en Galicia, pois en moitos
outros lugares perdeuse esta tradición que tantas veces pasa desapercibida
para moitos dos nosos propios veciños.
O historiador tudense Suso Vila no seu libro sobre esta Irmandade recolle diversas
noticias de interese sobre esta Horta das Oliveiras. A 1818 corresponde a data
máis anterga que coñecemos sobre a “Hortas da Oliveiras” pois daquela o artista
Juan Rial pinta uns chanzos para esta escena. Xa en 1902 nos estatutos
aprobados nesa data se sinala que compételle ao fiscal eclesiástico ser “camarero
en el Huerto de las Olivas el Jueves Santo por la noche y el Viernes Santo
hasta nueve días”. No libro de Suso Vila sobre esta Irmandade figura o
inventario da mesma datada en 1938 na que figuran os seguintes bens
relacionados con esta representación : “cuatro
caballetes para el huerto. Cuatro id. Para colocar las imágenes. Tres trozos de
rejas de madera para cerrar el Huerto. Dos telones pintados. Un reflector con
su cordón. Dos discos con la media luna. Una tina de zinc para el surtidor. Dos
grifos para el mismo. Una armazon para la imagen del Huerto. Una id. Para armar
la imagen”.
Na actualidade seguimos contando con esta peza para-teatral da Horta das
Oliveiras, realizada seguindo o modelo tradicional contando co fondo ou telón
pintado polo, segundo algunha testemuña oral, artista tudense Eduardo Padín nas
primeiras décadas do pasado século e que expresan o boi quefacer do lembrado
artista tudense.
Peza tamén excepcional e o “Monumento” da Catedral, retablo que se montaba
anualmente para función litúrxica do Xoves Santo, testemuño das disposicións
canónicas da Contrarreforma. Obra do escultor Juan Luís Pereira de Santo Adrián
de Cobres realizado no ano 1775, e que na actualidade é unha peza do
mobiliario litúrxico única en España.
O pasado ano esta Semana Maior ou de Paixón se enriqueceu coa recuperación
dunha anterga expresión da sensibilidade destas datas: o son da carraca ou
matraca da Catedral tudense marcou estas xornadas da Semana Santa recuperando
unha acústica esquecida durante décadas.
Gracias á colaboración do Concello de Tui as vellas rúas tudense
acolleron de novo o son adusto, seco e rexo da carraca catedralicia
convocándonos á celebración do misterio pascual.
Esta combinación de fe e cultura, de relixiosidade e tradición son un
tesouro que os tudenses conservamos como legado secular e que conforman un
excepcional atractivo que enriquece o noso patrimonio cultural, integrado tamén
por estas manifestacións efémeras ou intanxibles que nos singularizan.
Comentarios
Publicar un comentario