O pasado 6 de xaneiro, festividade de Reis, cumprirónse trinta anos da morte do humorista e debuxante e pintor tudense Eduardo Padín, un dos máis sobranceiros artistas que ten dado Tui.
Nado na cidade tudense un 13 de outubro de 1886, seu pai era Ricardo Padín (o seu tio Hipólito Padín Díaz de Robles foi Alcalde de Tui nas últimas décadas do século XIX) e tamén un gran artista e a súa nai Leonor Rodríguez. Cursa os seus primeiros estudos no Seminario da cidade e como, sinala Clodio Gónzalez Pérez, “logo abandonou os estudos e adicouse a outras labouras, antre elas a de pintar: obras primeirizas son as pinturas da capela do Seminario, algúns cadros para o convento de monxas franciscanas, o telón para o monumento da Semana Santa das Clarisas, as vidrieiras do desaparecido pazo episcopal...”.
No ano 1916 publica os seus primeiro debuxos ou “monos” na revista “Vida Gallega”, que pola boa acollida axiña figuran na portada da revista. Esta revista, fundada en 1909 por Xaime Solá Mestre, foi un acontecemento periodístico, tanto pola súa continuidade ata 1935 como pola nómina de colaboradores como pola ampla difusión que acada e, especialmente, polo tratamento da imaxe, tanto fotográfica coma as ilustracións. Eduardo Padín será entre 1924 e 1927 subdirector da revista e colaborador ata a súa desaparición o 30 de xaneiro de 1935.
En 1923 comeza tamén a súa colaboración en “Faro de Vigo”, no ano seguinte participa con varios cadros humorísticos no semanario tudense “La Semana”. Tamén participou coas súas ilustracións noutras publicacións como “La Integridad” de Tui, “La Región” de Ourense, “El Pueblo Gallego” de Vigo, “E Ideal Gallego” de A Coruña, etc.
Dende 1930 establécese en Vigo traballando como administrativo nun garaxe até a súa xubilación.
Da súa obra pictórica hai numerosos exemplos espallados por Tui, Vigo e numerosas cidades pois realizou unha obra ampla e abondosa, caracterizada polo seu dominio do debuxo e o seu realismo. Podemos citar, coma exemplo, o retrato do Bispo Salvado, conservado no Museo Diocesano, ou o retrato do bispo Florenco Cerviño, hoxe no Salón de Plenos da Casa do Concello, paiasaxes tudense, etc.
Eduardo Padín Rodríguez salientou tamén pola súa iniciativa en numerosos ámbitos da vida social: era un animador entusiasta das sociedades de recreo tudense, logo en Vigo foi, entre outras cousas, presidente da sociedade de “Amigos del Arte” que organizou, por exemplo, a exposición dos traballos da aula de debuxo o modelado do Instituto de Segunda Enseñanaza tudense, que dirixia o profesor Prieto Coussent, nos Salóns de Faro de Vigo na primavera de 1935.
Forma parte dunha xeneración de humoristas gráficos galegos que desenvolveron a súa actividade nas tres primeiras décadas do pasado século (como Castelao, Vidalés Tomé, Maside, Torres, Díaz González, Leumas, Osés, etc. que viron truncada a súa traxectoria pola traxedia da Guerra Civil.
Nunha entrevista en Vida Gallega (na súa segunda época na que xa non colaborou) en 1955 preguntánlle:
“- ¿Es usted partidario de la pintura moderna?
- Soy partidario de todo lo bueno, sea de ahora o de antes. Pero rechazo terminantemente las desviaciones, los camelos, con que hoy nos quieren engañar un buen número de seudopintores. Unos trazos, unas líneas, unos brochazos más o menos geométricos, ¿pueden ser considerados como obras de Arte?. Una cosa es el cartel publicitario –en éste si que se ha notado el avance- y otra muy distinta un cuadro o un dibujo.”
Eduardo Padín morreu aos 92 anos de idade o 6 de xaneiro de 1979 cando tras pasar o Nadal e Aninovo en Tui “volta para Vigo no coche de línea. Ó apearse na parada da rúa da República do Uruguay atopouse mal e entrou nun bar, denbde o que foi trasladado a un centro hospitalario, ao que xa chegou cadavre”.
Coincidindo co centenario do seu nacemento organizouse na Igrexa de San Domingos unha exposición antolóxica da que por mágoa no foi editado catálogo e salvo o libro de Clodio González de 1983 ou a escolma que figura na obra “Artitas tudenses” de 1993 non existe outra obra dedicada ao noso artista que reclama o seu lugar na panorámica artistica galega.
Nado na cidade tudense un 13 de outubro de 1886, seu pai era Ricardo Padín (o seu tio Hipólito Padín Díaz de Robles foi Alcalde de Tui nas últimas décadas do século XIX) e tamén un gran artista e a súa nai Leonor Rodríguez. Cursa os seus primeiros estudos no Seminario da cidade e como, sinala Clodio Gónzalez Pérez, “logo abandonou os estudos e adicouse a outras labouras, antre elas a de pintar: obras primeirizas son as pinturas da capela do Seminario, algúns cadros para o convento de monxas franciscanas, o telón para o monumento da Semana Santa das Clarisas, as vidrieiras do desaparecido pazo episcopal...”.
No ano 1916 publica os seus primeiro debuxos ou “monos” na revista “Vida Gallega”, que pola boa acollida axiña figuran na portada da revista. Esta revista, fundada en 1909 por Xaime Solá Mestre, foi un acontecemento periodístico, tanto pola súa continuidade ata 1935 como pola nómina de colaboradores como pola ampla difusión que acada e, especialmente, polo tratamento da imaxe, tanto fotográfica coma as ilustracións. Eduardo Padín será entre 1924 e 1927 subdirector da revista e colaborador ata a súa desaparición o 30 de xaneiro de 1935.
En 1923 comeza tamén a súa colaboración en “Faro de Vigo”, no ano seguinte participa con varios cadros humorísticos no semanario tudense “La Semana”. Tamén participou coas súas ilustracións noutras publicacións como “La Integridad” de Tui, “La Región” de Ourense, “El Pueblo Gallego” de Vigo, “E Ideal Gallego” de A Coruña, etc.
Dende 1930 establécese en Vigo traballando como administrativo nun garaxe até a súa xubilación.
Da súa obra pictórica hai numerosos exemplos espallados por Tui, Vigo e numerosas cidades pois realizou unha obra ampla e abondosa, caracterizada polo seu dominio do debuxo e o seu realismo. Podemos citar, coma exemplo, o retrato do Bispo Salvado, conservado no Museo Diocesano, ou o retrato do bispo Florenco Cerviño, hoxe no Salón de Plenos da Casa do Concello, paiasaxes tudense, etc.
Eduardo Padín Rodríguez salientou tamén pola súa iniciativa en numerosos ámbitos da vida social: era un animador entusiasta das sociedades de recreo tudense, logo en Vigo foi, entre outras cousas, presidente da sociedade de “Amigos del Arte” que organizou, por exemplo, a exposición dos traballos da aula de debuxo o modelado do Instituto de Segunda Enseñanaza tudense, que dirixia o profesor Prieto Coussent, nos Salóns de Faro de Vigo na primavera de 1935.
Forma parte dunha xeneración de humoristas gráficos galegos que desenvolveron a súa actividade nas tres primeiras décadas do pasado século (como Castelao, Vidalés Tomé, Maside, Torres, Díaz González, Leumas, Osés, etc. que viron truncada a súa traxectoria pola traxedia da Guerra Civil.
Nunha entrevista en Vida Gallega (na súa segunda época na que xa non colaborou) en 1955 preguntánlle:
“- ¿Es usted partidario de la pintura moderna?
- Soy partidario de todo lo bueno, sea de ahora o de antes. Pero rechazo terminantemente las desviaciones, los camelos, con que hoy nos quieren engañar un buen número de seudopintores. Unos trazos, unas líneas, unos brochazos más o menos geométricos, ¿pueden ser considerados como obras de Arte?. Una cosa es el cartel publicitario –en éste si que se ha notado el avance- y otra muy distinta un cuadro o un dibujo.”
Eduardo Padín morreu aos 92 anos de idade o 6 de xaneiro de 1979 cando tras pasar o Nadal e Aninovo en Tui “volta para Vigo no coche de línea. Ó apearse na parada da rúa da República do Uruguay atopouse mal e entrou nun bar, denbde o que foi trasladado a un centro hospitalario, ao que xa chegou cadavre”.
Coincidindo co centenario do seu nacemento organizouse na Igrexa de San Domingos unha exposición antolóxica da que por mágoa no foi editado catálogo e salvo o libro de Clodio González de 1983 ou a escolma que figura na obra “Artitas tudenses” de 1993 non existe outra obra dedicada ao noso artista que reclama o seu lugar na panorámica artistica galega.
Gracias polo recordo de Eduardo Padín, un tudense que moito quería a súa cidade.
ResponderEliminar40 años , hace que estàs en el Olympo , no te olvidarè.
ResponderEliminar