O Mosteiro das Clarisas tudenses érguese como solemne conxunto arquitectónico no alto do outeiro tudense, ocupando o solar da antiga igrexa da Oliveira e os primeiros pazos episcopais e dos iniciais elementos defensivos da cidade como a chamada “Torre Vella” de Fernando II. Aínda hoxe o peche norte deste mosteiro é a muralla medieval que agocha a única porta que se conserva: a das Estrabancas, actualmente cegada pero perfectamente visible.
Un conxunto enriquecido pola igrexa conventual edificada seguindo os planos do mestre arquitecto compostelá Domingo de Andrade e os armoniosos retábulos, posiblemente obra de Francisco de Castro Canseco, e dotados dun grande equilibro estético e artístico.
Pero esta comunidade, que agora celebra o quinto centenario da súa existencia, maila penalidades sofridas por guerras e conquistas, aínda conserva nas dependencias da clausura numerosos obxectos de uso litúrxico ou mesmo doméstico que posuen unha singular trascendencia como pezas de interese artisticos e/ou histórico.
Ao longo do presente mes de outubro a Sala Municipal de Exposicións do Concello de Tui acolle a exposición que baixo o título de “Cinco séculos desposadas...” deseña un percorrido polos principais fitos da historia deste Mosteiro de Nosa Señora da Concepción e polo xeito de vida desta comunidade de clarisas que teñen na oración en común e na devoción eucarística o seu centro. Pezas como un facistol barroco e un cantoral da mesma época, ou dúas excelentes custodias, especialmente unha cunha decoración dun pelícano –imaxe alusiva á Cristo- do século XVIIII salientan no conxunto de máis de sesenta obxectos alí expostos.
Non menos merecentes de mención son outras pezas expostas: unha imaxe en pedra caliza policromada de San Antonio, posiblemente de autoría ou influencia portuguesa, unha talla en madeira da Inmaculada Concepción, diversos óleos dos século XVII e XVIII, etc. No propio convento ficaron outras pezas non menos significativas tanto de época románica como óleos barrocos de gran formato ou mesmo a bula de fundación do convento de 1515.
Pero unha peza destaca especialmente: o libro de “Toma de hábitos” realizado en pergamiño e ilustrado polo pintor Francisco de Caldas en 1569 por encargo do bispo Diego de Torquemada, exemplo sobranceiro de iconografía renacentista e onde salienta a iluminación deste libriño realizado en pergameo. Entre as imaxes representana cómpre resaltar a figura dun gaiteiro, cicáis a representación máis anterga deste músico característico da nosa terra.
Certamente estamos diante dun dos máis senlleiros conxuntos artísticos tudenses que reclama pola súa antigüidade, pola sua trascedencia para a conformación da cidade, polas pezas artísticas alí conservadas... unha posta en valor ou musealización.
A celebración desta exposición puxo en evidencia a idoneidade de prantexar a convenencia de abordar un proxecto musealizador deste Mosteiro, poñendo en valor o seu patrimonio arquitectónico e exhibindo esta colección de obxectos de interese histórico e artístico que as Clarisas tudenses conservan tras os muros conventuais. Exemplos similares en Galicia poderíamos citar as Clarisas de Allariz, a Colexiata da Coruña, Lourenzá, etc.
Un pequeno museo, ou máis propiamente, unha colección visitable neste Mosteiro suporía unha importante achega para a difusión pública deste conxunto patrimonial e contribuiría eficazmente á promoción da cidade de Tui como un dos referentes patrimoniais de Galicia.
Comentarios
Publicar un comentario